"Για το χατίρι της βασιλιτζιάς ποτίζεται τζι η γλάστρα"

Πριν από λίγα χρόνια δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες είδηση για τιμητική εκδήλωση στο Δήμο Αγλαντζιάς όπου τιμήθηκαν οι συγγραφείς και καλλιτέχνες που ζουσαν και δημιουργούσαν μέσα στα όρια του Δήμου. Σε φωτογραφία από την εκδήλωση μπορούσε κάποιος να διακρίνει πολλούς γνωστούς δημιουργούς του τόπου όμως στο συνοδευτικό ενημερωτικό σημείωμα, ενώ καταγράφονταν με κάθε λεπτομέρεια όλα τα μέλη της επιτροπής που οργάνωσε την εκδήλωση και οι επαγγελματικές τους ιδιότητες (διάφοροι εκπαιδευτικοί), πουθενά δεν αναφέρονταν οι τιμώμενοι. Η καθόλου τυχαία αυτή παράλειψη πρόδιδε και τον πραγματικό λόγο της δραστηριότητας, που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία ευκαιρίας για προβολή των διοργανωτών! 

Θυμήθηκα αυτό το περιστατικό όταν προχθές, περπατώντας στον παραλιακό δρόμο της Λάρνακας, παρατήρησα ένα σχετικά καινούριο "απόκτημα": Επάνω στην ακτή και σε προνομιακό σημείο, επιτήδειος επιχειρηματίας, με την πρόφαση ανέγερσης πύργου για ρολόι, βρήκε την ευκαιρία ―εμφανώς και με σκανδαλώδη ανοχή του δημοτικού συμβουλίου― να "επενδύσει" σε τεράστιες διαφημίσεις της εταιρείας του, προκαλώντας βάναυσα την αισθητική της περιοχής. Έλεος κύριε Δήμαρχε της πόλης του Ζήνωνα! 

Εξαθλίωση και αθλιότητα

Στο επεξηγηματικό κείμενο της φωτογραφίας σημειώνεται:

Η βραβευμένη με Βραβείο Πούλιτζερ φωτογραφία του Κέβιν Κάρτερ, από το λιμό του 1994 στο Σουδάν. Παρουσιάζει ένα παιδάκι, θύμα του λιμού, ακολουθούμενο από αρπακτικό πουλί. Το παιδάκι σέρνεται προς το σταθμό βοήθειας, των Ηνωμένων Εθνών, ένα χιλιόμετρο μακριά.

Κανένας δεν γνωρίζει την τύχη του παιδιού, περιλαμβανομένου του φωτογράφου ο οποίος έφυγε μόλις πήρε τη φωτογραφία. Αργότερα εκμυστηρεύθηκε σε φίλους του ότι έπρεπε να είχε παρέμβει. Οι δημοσιογράφοι είχαν τότε προειδοποιηθεί να μη αγγίζουν θύματα λιμού λόγω του φόβου μολυσματικών ασθενειών.

Τρεις μήνες αργότερα, και μόλις μερικές εβδομάδες ύστερα από τη βράβευσή του με Πούλιτζερ, ο Κέβιν Κάρτερ αυτοκτόνησε.

Με αυτή τη φωτογραφία στο χέρι, μια νεαρή ιορδανή μαθήτρια, προχθές στη Βουλή των Νέων στην Αθήνα θύμισε σε όλους μας το τραγικό τέλος εκατομμυρίων ανθρώπων (κυρίως παιδιών και ηλικιωμένων) που πεθαίνουν από πείνα κάθε χρόνο στην Αφρική. Την ίδια στιγμή που στην ανάλγητη υπόλοιπη ανθρωπότητα της ευμάρειας και της άκρατης σπατάλης μπορούμε να διαβάζουμε εντυπωσιακές ειδήσεις όπως την πιο κάτω:

Ο αμερικανικός ασφαλιστικός γίγαντας AIG, ο οποίος βρέθηκε στα πρόθυρα χρεωκοπίας και διασώθηκε με ένεση $85 δισεκατομμυρίων από τα χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων, έστειλε τους διευθυντές του για χαλάρωση σε πανάκριβο θέρετρο της Καλιφόρνιας. Σύμφωνα με λογαριασμούς της AIG, τα έξοδα διαμονής έφτασαν τις $200.000, ενώ τα μεγαλοστελέχη ξόδεψαν 150.000 σε γεύματα, $23.380 σε θεραπείες spa και άλλα ακόμη έξοδα.

Για μια ακόμη φορά, μια εικόνα ανθρώπινης εξαθλίωσης συμπορεύεται με μιαν άλλη· με μια εικόνα απάνθρωπης αθλιότητας.

Σημαίες και σημαίνοντα

Οι σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε κτήριο κυβερνητικής υπηρεσίας (σε πλήρη εξάντληση ύστερα από την κουραστική παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου 2008).

Ανησυχίες για την αστυνομία μας

Τα γεγονότα που συνέβησαν στη Λευκωσία κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 1ης Οκτωβρίου (ημέρα της Κυπριακής Δημοκρατίας!) ― δηλ. οι συλλήψεις για "διακρίβωση στοιχείων ταυτότητας" και η απαγόρευση διακίνησης εντύπων πολιτικού περιεχομένου― παρά τις όποιες εξηγήσεις που δόθηκαν από την Κυβέρνηση και την Αστυνομία, προκαλούν εύλογη ανησυχία σε πολύ κόσμο (και όχι μόνο επειδή τα τελευταία χρόνια ολοένα και πυκνώνουν τα περιστατικά υπέρβασης εξουσιών από αστυνομικά όργανα). 

Ως ένα βαθμό μπορούμε να κατανοήσουμε τις δυσκολίες που μερικές φορές η κυπριακή αστυνομία έχει για αντιμετώπιση "πιθανών" παραβατικών πράξεων. Όμως, ταυτόχρονα, και η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων όπως και του δικαιώματος στη διαφορετική άποψη, είναι στοιχεία αδιαπραγμάτευτα σε μια δημοκρατική κοινωνία όπως τη δική μας. 

Σίγουρα, όσα θλιβερά συνέβησαν δεν μπορούν να μας "θυμίζουν άλλες εποχές και άλλες νοοτροπίες" όπως κάποιοι βιάστηκαν να πουν. Μια υπερβατική συμπεριφορά νομιμοποιείται να κριθεί με αυστηρότητα, πάντοτε όμως με την επίγνωση ότι ζούμε και δραστηριοποιούμαστε μέσα σε αδιαμφισβήτητες συνθήκες δημοκρατίας και ισονομίας.