Επικινδύνως ζην

Ένα πρόσφατο επεισόδιο μαζικού χουλιγκανισμού (με συμπλοκές και καταστροφές στην αίθουσα πρώτων βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού) έφερε στη επικαιρότητα -για πολλοστή φορά- το θλιβερό πρόβλημα καθημερινής βίας, το οποίο κοινωνία και κράτος δεν θέλουν να δουν στο πραγματικό του μέγεθος. Όπως και παλαιότερα, με το θέμα των ναρκωτικών (όταν όλοι εφησύχαζαν διαπιστώνοντας απλώς ότι "εμείς υστερούμε σε σύγκριση με άλλες χώρες", έως ότου η σκληρή πραγματικότητα βρόντηξε και στη δική μας πόρτα), φαίνεται ότι και τώρα αντιμετωπίζουμε τον χουλιγκανισμό μόνο ως μελλοντικό πρόβλημα. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί η έλλειψη αποφασιστικότητας να αντιμετωπιστεί ως θέμα απόλυτης προτεραιότητας ("εδώ και τώρα") και όχι ως κάτι που διαπιστώνεται μεν ότι αποτελεί πρόβλημα, πλην όμως έχουμε όλη την άνεση χρόνου να μελετηθούν μέτρα, με τη γνωστή βραδυπορία των γραφειοκρατικών διαδικασιών.

Βία στα γήπεδα, βία σε χώρους αναψυχής, βία κατά της αστυνομίας (αλλά και από αστυνομικούς), βία μέσα στην οικογένεια. Χθες, βία σε νοσοκομεία. Αύριο, βία παντού. Ο αμερικανικός κινηματογραφο-τηλεοπτικός πολιτισμός της βίας σταδιακά εγκαταστάθηκε στην καθημερινότητά μας και προσφέρει όλα τα πρότυπα μίμησης και πολλαπλασιασμού. Να τον χαιρόμαστε! Αλλ' όχι και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε τις μελλοντικές λύσεις του...