"Να 'ταν τα νιάτα δυο φορές"

Μια ηλικιωμένη κυρία πηγαίνοντας για ιατρική εξέταση προειδοποίησε την ανεψιά της, η οποία την συνόδευε: "Πρόσεξε, μην πεις ότι πέρασα τα ογδόντα, γιατί δεν θα μου δώσουν σημασία..." Στην περίπτωση αυτή ο φόβος μπορεί να ήταν υπερβολικός, η παρατήρησή της, όμως, συμπυκνώνει εμπειρίες από φαινόμενα που παρατηρούνται, δυστυχώς, στην κυπριακή κοινωνία. "Εν γέρος, καλήν ψυσιήν..." ακούεται κάποτε (και όχι μόνο από του πολύ νέους), με όλη τη συνακόλουθη αδιαφορία προς εκείνους που κρίνονται ως πολύ ηλικιωμένοι.

Και εδώ ας αναφέρω ένα ωραίο περιστατικό που μου διηγήθηκε κάποτε ο λαϊκός ποιητής Ανδρέας Π. Μαππούρας, από την Αραδίππου, χαρακτηριστικό της "συμπυκνωμένης σοφίας" των γηραιοτέρων. Του το είχε αφηγηθεί ένας άλλος ποιητάρης, όταν και εκείνος ήταν ήδη πολύ γέρος, δηλ. είχε συμβεί πολλές δεκαετίες παλαιότερα.

Νέος τότε ο αφηγητής, περπατούσε στον δρόμο όταν είδε έναν άλλο ποιητάρη, προχωρημένης ηλικίας. Τον πλησίασε, και κτυπώντας τον στον ώμο, με κάπως πειρακτική διάθεση, του είπε: "Είντα, γέρο... είνταμ που κάμνεις;" Ο άλλος γύρισε αργά, τον κοίταξε, και υπέδειξε ήσυχα: "Μεμ μου 'ντζίζεις, γιε μου, τζι εν κολλητικόν..."